PROLOG

- Przeprowadzasz się do Katowic.- usłyszałam od mojego szefa w dniu 24 urodzin.
- Ja..ja nie mogę. Mam tutaj chłopaka....- odpowiedziałam.
- Albo pani jedzie, albo może się pani pożegnać z tą pracą. Szukam młodych, utalentowanych ludzi, którzy nie boją się nowych wyzwań zawodowych. W tym zawodzie to podstawa. Wyobraża sobie pani mało pewnego siebie dziennikarza?- pokiwałam przecząco głową.- Właśnie. Ma pani czas na zastanowienie do jutra.- powiedział mój szef.
- Ale wie pan w jakiej jestem sytuacji. Wychowuję się bez rodziców. Utrzymuję mojego chłopaka. Nie może mnie pan zwolnić.
- Mogę jeżeli nie będzie pani wypełniać moich poleceń, a jednym z nich jest wyjazd do Katowic. Ma pani czas do jutra, potem powiem o co dokładnie chodzi.- zrobił znaczącą minę, która oznaczał, że mam sobie już iść.
Posłusznie wyszłam. Postanowiłam powiadomić o tym mojego chłopaka. Szczerze mówiąc to myślałam, że inaczej zareaguje.
- Wiesz, dzisiaj zdałem sobie sprawę z tego, że ty potrzebujesz stabilizacji, opiekuna, a ja się do tego nie nadaję.- powiedział.
- Co!? Tylko ci się tak wydaję. Ja już pogodziłam się z myślą, że moi rodzice nie żyją, ale od wypadku minęło już 10 lat, trzeba żyć dalej.- próbowałam go przekonać.
- Wątpię. Spakowałem już swoje rzeczy. Jak wrócisz z pracy mnie już nie tutaj nie będzie.
- Planujesz mnie zostawić, ot tak?
- To była trudna decyzja, ale tak będzie dla ciebie lepiej.
- Dla mnie? Ty chyba nie wiesz o czym mówisz!- zaczęłam na niego krzyczeć.
- Przepraszam.- rozłączył się.
Rozpłakałam się, szybko wybiegłam łazienki, aby nikt z pracowników mnie nie zauważył.
To takie niesprawiedliwe, znaliśmy się od 6 lat. Pomagał mi kiedy po wyjściu z Domu Dziecka byłam samotna. I teraz tak po prostu mnie rzucił?
Postanowiłam się jednak nim nie przejmować. Wyszłam z łazienki, zmyłam rozmazany makijaż i udałam się wprost do pokoju mojego szefa.
- Zgadzam się.- powiedziałam, na co na jego twarzy pojawił się uśmiech.
- Niech pani usiądzie, powiem co będzie należało do pani obowiązków.- wskazał na krzesło.- Otóż, będzie pani pisać artykuły o reprezentacji naszych siatkarzy. Będzie pani rozmawiała z nimi przed treningami, po, w trakcie przerw, a nawet w szatni i hotelu. Będzie pani z nimi jadła, chodziła na basen, na spacer, po prostu będzie pani z nimi żyła. Obecnie wszyscy mieszkają w jednym hotelu, więc to nie będzie dla pani problem. Co pani o tym sądzi?
- Jestem trochę zaskoczona. Szczerze mówiąc myślałam, że będę miała staż w jakiejś gazecie, ale postaram się zrobić wszystko w mojej mocy, żeby był pan zadowolony.- uśmiechnęłam się- Zastanawia mnie tylko jedno. Czy oni się na to zgodzili?
- Tak, też jestem tym zaskoczony, ale tak, zgodzili się.
- Dobrze. Kiedy wyjeżdżam?
- Pojutrze.
- Dobrze, ja już pójdę.
- Niech lepiej spakuje pani dużo wysokich szpilek, bo inaczej będzie pani wyglądała przy nich jak karzeł.- zaczął się śmiać ze swojego żartu, może dlatego, ze tak rzadko to robi.
 Mnie to jednak nie rozbawiło, nawet w bardzo wysokich szpilkach będę wyglądała przy nich jak karzeł, nigdy nie grzeszyłam wysokim wzrostem.
Uprzątnęłam moje redakcyjne biurko i popędziłam do domu, aby poczytać o naszych siatkarzach więcej informacji. W następnym dniu się spakowałam i byłam gotowa do przeprowadzki.